Γεράκι - Το Κάστρο μας

Ιστολόγιο της ομάδας του Γυμνασίου Γερακίου Λακωνίας για το Κάστρο μας και την ιστορία του, που δημιουργήθηκε στα πλαίσια του Προγράμματος Σχολικών Δραστηριοτήτων με τίτλο: " Γεράκι, Φραγκιά και Βενετιά. Τα μεσαιωνικά κάστρα κοινό στοιχείο Πολιτισμού και Ιστορίας "
Τάξεις: Α΄και Β΄Γυμνασίου
Υπεύθυνες εκπαιδευτικοί: Σαράντη Ανθή - Γκανά Πένυ - Τσιμπίδη Σοφία
Σχολικό Έτος 2014 - 2015

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Η μάχη της Μανωλάδας και ο ρόλος του Ιωάννη ΙΙ ντε Νιβελέ - Η κληρονομιά του Βιλλεαρδουίνου και η τύχη του πριγκιπάτου της Αχαΐας και της Βαρονίας του Γερακίου

Η Μάχη της Μανωλάδας, ήταν μάχη που έγινε στις 5 Ιουλίου 1316 στον κάμπο της Μανωλάδας. Η μάχη έγινε ανάμεσα στον στρατό του νόμιμου πρίγκιπα της Αχαΐας Λουδοβίκου της Βουργουνδίας και του Φερδινάνδου της Μαγιόρκας που διεκδικούσε το πριγκιπάτο για αυτόν.
Ο Λουδοβίκος της Βουργουνδίας
Ο Φερδινάνδος έφτασε στην Γλαρέντζα ( σημερινή Κυλλήνη) στα μέσα του 1315 όπου προσπάθησε να την καταλάβει χωρίς επιτυχία. Στην συνέχεια προχώρησε στο εσωτερικό της Ηλείας καταλαμβάνοντας την πρωτεύουσα του πριγκιπάτου την Ανδραβίδα. Την ίδια χρονιά έφτασε και ο Λουδοβίκος στην Πελοπόννησο περνώντας πρώτα από την Βενετία για να ζητήσει βοήθεια. Η γυναίκα του Ματθίλδη του Αινώ ( κόρη της Ισαβέλλας Βιλλεαρδούίνου) που ήρθε πρώτη στον ελληνικό χώρο ζήτησε και κέρδισε την βοήθεια του Ιωάννη Ορσίνη και του βαρώνου της Χαλανδρίτσας που αρχικά είχε υποσχεθεί βοήθεια στον Φερδινάνδο.
Ο Φερδινάνδος βλέποντας αυτό επιτέθηκε στην Χαλανδρίτσα ( 20 χλμ από την Πάτρα) χωρίς να καταφέρει να την καταλάβει. Κατάφερε όμως να εξασφαλίσει βοήθεια, στρατό, από τον Μιχαήλ Καντακουζηνό και το Δεσποτάτο του Μυστρά. Εν τω μεταξύ ο Λουδοβίκος έφτασε στην Πελοπόννησο με τον στρατό του αλλά δεν περίμενε στην Γλαρέντζα τις ενισχύσεις από την Καταλανική εταιρεία του δουκάτου των Αθηνών και προχώρησε να βρει τον Φερδινάνδο.
Οι δύο στρατοί συναντήθηκαν στον Κάμπο της Μανωλάδας, ο στρατός του Λουδοβίκου έσπασε την πρώτη γραμμή των Βουργουνδών που διοικούνταν από τον Ιωάννη Ορσίνη. Δεν κατάφερε όμως να σπάσει τη δεύτερη γραμμή που διοικούνταν από τον ίδιο τον Λουδοβίκο, στην προσπάθεια μάλιστα αυτή πέφτει από το άλογο του και σκοτώνεται. Βλέποντας το στράτευμα του την απώλεια του αρχηγού τους καταρρακώθηκε το ηθικό τους και υποχώρησαν προς την Γλαρέντζα.
Ανάμεσα στους αιχμάλωτους από τον στρατό του Φερδινάνδου ήταν και ο Ιωάννης Β΄ ντε Νιβελέ βαρώνος του Γερακίου που εκτελέστηκε επί τόπου σαν προδότης. Την επόμενη ημέρα έφτασαν και οι ενισχύσεις των Καταλανών και μετά από δέκα ημέρες οι ενισχύσεις από την Μαγιόρκα. Ο Λουδοβίκος δεν χάρηκε για πολύ την νίκη του αφού πέθανε μετά από έναν μήνα.
Το πριγκιπάτο της Αχαΐας:
Χάρτης του 1278 ( Miller)
Με το θάνατο του Γουλιέλμου του Β', στην αρχηγία του πριγκιπάτου βρέθηκε ο Οίκος των Ανζού, οπότε και η Ισαβέλλα Βιλλεαρδουίνου παντρεύτηκε τον Φίλιππο Α' της Σαβοΐας, τον οποίο ο Κάρολος Β' της Νάπολης κατηγόρησε για ατιμία επειδή δεν τον βοήθησε στην εκστρατεία κατά του Δεσποτάτου της Ηπείρου, και εφόσον η Ισαβέλλα δεν είχε ζητήσει την άδεια του πατέρα της για να παντρευτεί τον Φίλιππο, ο Κάρολος τους απάλλαξε από το πριγκιπάτο τους και το παρέδωσε στον Φίλιππο Α' του Τάραντα στις 5 Μαΐου του1306. Οι δυναστικές έριδες και οι διεκδικητές του θρόνου του Πριγκιπάτου συνεχίστηκαν μέχρι το τέλος του, φέρνοντας μάλιστα οι διεκδικητές ακόμα και μισθοφορικούς στρατούς όπως οι Ναβαραίοι. Ο ένας από τους αρχηγούς αυτών των μισθοφόρων έφτασε να γίνει και ο ίδιος πρίγκιπας, πρόκειται για τον Πέτρο του Μπορντώ.

Μαργαρίτα Βιλλεαρδουίνου - Φερδινάρδος της Μαγιόρκας

Η Μαργαρίτα ( 1266-1315)  , η μικρότερη κόρη του Γουλλιέλμου Βιλλεαρδουίνου και της Άννας Δούκαινας , ήταν η " αδικημένη" αδερφή της Ισαβέλλας. . Είχε κληρονομήσει από τον πατέρα της μόνο τα 2/3 της βαρονίας της Άκοβας, και όσο ζούσε η μητέρα της είχε στην κατοχή της τη βαρονία της Καλαμάτας και το κάστρο στο Χελμούτσι, η οποία όμως αναγκάστηκε να τα ανταλλάξει με άλλες εκτάσεις γης στη Μεσσηνία, το 1282. Το υπόλοιπο πριγκιπάτο είχε περάσει στην κυριαρχία του πεθερού της Ισαβέλλας, Καρόλου του Ανζού ( καθώς ούτε ο Γουλιέλμος ούτε οι κόρες του είχαν αποκτήσει γιους). Το 1304 η Μαργαρίτα διεκδίκησε από τον Φίλιππο της Σαβοΐας το 1/5 της περιουσίας, ο οποίος όμως αρνήθηκε. Στη συνέχεια και μετα το θάνατο της Ισαβέλλας το 1312 διεκδίκησε πάλι αυτη τη φορά όλο το πριγκιπάτο, όμως πάλι δεν τα κατάφερε. 
Έτσι , το Φεβρουάριο του 1314, η Μαργαρίτα αποφασισμένη να πετύχει τους στόχους της, πηγαίνει στη Σικελία, για να παντρέψει τη μοναχοκόρη της Ισαβέλλα του Σαμπράν με τον πρίγκηπα Φερδινάρδο της Μαγιόρκας. Ο Φερδινάρδος ερωτεύεται την όμορφη Ισαβέλλα, την παντρεύεται, και ως αρσενικός απόγονος του ΒΙλλεαρδουίνου πια  αποφασίζει να διεκδικήσει το πριγκηπάτο της Αχαΐας από τον Λουδοβίκο και την εξαδέλφη Ματθίλδη, με τη γνωστή κατάληξη στη μάχη της Μανωλάδας....
 ( H νεαρή Ισαβέλλα ήταν και αυτή άτυχη, καθώς πέθανε το 1315, λίγο μετά τη γέννα του γιου της, James III, του τελευταίου βασιλιά  (1324-1344) της ανεξάρτητης Μαγιόρκα).

Ο Ροβέρτος του Τάραντος (1318 - 10 Σεπτεμβρίου 1364) ήταν Πρίγκιπας του Τάραντα (1332–1346) από τον οίκο των Ανδεγαυών ( Ανζού), Κόμης παλατινός Κεφαλληνίας και Ζακύνθου (1336 – 1357), Βασιλιάς της Αλβανίας (1332-1364), Πρίγκιπας της Αχαΐας (1333-1346) και έφερε τον τίτλο του αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης ως Ροβέρτος Β΄ (1346-1364).
Μεγαλύτερος γιος του Φιλίππου Α΄ του Τάραντα και της τιτουλάριας Αυτοκράτειρας Αικατερίνης ντε Βαλουά. Μετά το θάνατο του πατέρα του αναδείχθηκε νόμιμος κληρονόμος του Πριγκιπάτου της Αχαΐας, λόγω όμως αντιρρήσεων εκ μέρους του θείου του Ιωάννη της Γραβίνηςπροέκυψε διαφορά για τα κληρονομικά δικαιώματα, η οποία λύθηκε το 1336 με τη μεσολάβηση του πλούσιου Φλωρεντινού Νικολάου Ατζαϊόλι, επιτρόπου των παιδιών του Φιλίππου. Σύμφωνα με το συμβιβασμό που ακολούθησε, ο Ιωάννης της Γραβίνης έλαβε τις κτήσεις των Ανδεγαυών στην Ήπειρο, παραχωρώντας στον Ροβέρτο τα δικαιώματα του Πριγκιπάτου της Αχαΐας και της Παλατινής Κομητείας Κεφαλληνίας και Ζακύνθου. Από τότε ο Ροβέρτος ετιτλοφορείτο «Κύρης Ροβέρτος, χάριτι Θεού Αχαΐας και Τάραντος πρίγκηψ και Κεφαλληνίας Ζακύνθου κόμης Παλατινός». Λόγω του νεαρού της ηλικίας του, την εξουσία ασκούσε η μητέρα του Αικατερίνη μέχρι τον θάνατό της το 1346.
Τον Οκτώβριο του 1347 ο Ροβέρτος παντρεύτηκε την Μαρία, θυγατέρα του Λουδοβίκου Α΄ Δούκα των Βουρβόνων, αλλά δεν απέκτησαν παιδιά. 


Βεατρίκη των Βουρβόνων ( 1257 - 1310)
- γιαγιά της Μαρίας των Βουρβόνων



Ματθίλδη 1293-1331 ( κορη της Ισαβέλλας
 Βιλεαρδουίνου- σύζυγος του Λουδοβίκου Α')

Λουδοβίκος Ι των Βουρβόνων 1279-1342 ( γιος του Ροβέρτου
των Βουρβόνων και εγγονός της Βεατρίκης των Βουρβόνων)


Η Μαρία των Βουρβόνων (γαλλικά : Marie de Bourbon) (1315– Νάπολη 1387) ήταν σύζυγος του Ροβέρτου του Τάραντα τιτουλάριου Λατίνου Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης και Πρίγκιπα της Αχαΐας. Ήταν κόρη του Λουδοβίκου Α΄ των Βουρβόνων και της Μαρίας των Αβέν, αδελφή του Πέτρου των Βουρβώνων και του Ιάκωβου του Μαρς.
Το 1330 παντρεύτηκε στη Λευκωσία τον Γκυ των Λουζινιάν διάδοχο του Βασιλείου της Κύπρου γιο του Ούγου Δ΄. Με τον Γκυ απέκτησε γιο που τον ονόμασε Ούγο, ο Γκυ πέθανε το 1343 και δημιουργήθηκε θέμα διαδοχής ανάμεσα στον γιο της, νόμιμο κληρονόμο του Στέμματος, και τον Πέτρο αδελφό του άντρα της. Το 1346 ή 1347 εγκαταλείπει την Κύπρο και πηγαίνει στη Νάπολη όπου εκεί παντρεύεται τον Ροβέρτο του Τάραντα.
Το 1356 ο Ροβέρτος και Μαρία εγκαθίστανται στο Πριγκιπάτο της Αχαΐας όπου ο Ροβέρτος είναι πρίγκηπας του και την χρίζει διάδοχο του. Όταν πέθανε όμως ο Ροβέρτος ο αδελφός του Φίλιππος Β' του Τάραντος ανακηρύχθηκε πρίγκιπας της Αχαΐας . Η Μαρία μαζί με τον γιο της Ούγο μάζεψαν στρατό, 12.000 άντρες από Κύπρο και Προβηγκία, κι επιτέθηκαν και πολιόρκησαν την Πάτρα όπου ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης Γ΄ με την βοήθεια ενός νεαρού τότε ιερέα του Κάρολου Ζένου τους απώθησε και τους καταδίωξε έως τονΖόγκλο[1][2]. Η Μαρία έπειτα αγόρασε τη Βαρωνία της Βοστίτσας και της Βαρωνία του Γερακίου[3] κατά άλλους και της Καλαμάτας έως το 1363 που έφυγε από τη Βοστίτσα[2] κι εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Νάπολη.
Πέθανε στη Νάπολη το 1387 και είναι θαμμένη στην εκκλησία της Santa Chiara.
Santa Chiara - Lecce- Απουλία ( Ιταλία)
Η Βεατρίκη ήταν πιθανότατα η χήρα του Ιωάννη Β΄ ντε Νιβελλέ, που σύμφωνα με πηγές παντρεύτηκε τον Καταλανό Bertrand Cancelm το 1316. Η βαρονία πέρασε στη συνέχεια στην οικογένεια Charny , από όπου την αγόρασε η Μαρία των Βουρβόνων.

πηγές: " A history of the crusades", Harry Hazard
            Χρονικόν του Μορέος
            Φραγκοκρατία εν Ελλάδι - Wiliiam Miller
            Wikipedeia

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου