Η σημασία της μάχης της Πελαγονίας

Η σημασία της μάχης της Πελαγονίας

Η μάχη της Πελαγονίας, που ήταν καθοριστική για την πορεία των Φράγκων, έγινε στη βόρεια Μακεδονία το καλοκαίρι του 1259. Εκεί, στην πεδιάδα της Πελαγονίας, κοντά στο Μοναστήρι, ένας στρατός της αυτοκρατορίας της Νίκαιας, αποτελούμενος από Μικρασιάτες στρατιώτες και μισθοφόρους ιππείς, Γερμανούς, Τούρκους και Κουμάνους, συνέτριψε το στρατό μιας ετερόκλητης συμμαχίας που είχε γίνει ανάμεσα στο δεσποτάτο της Ηπείρου, το φραγκικό κράτος της Αχαΐας και το Γερμανό Manfred Hohenstaufen, βασιλιά της Σικελίας. Η νίκη αυτή άνοιξε το δρόμο στον αυτοκράτορα Μιχαήλ Η΄Παλαιολόγο για την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης, που ήταν ακόμα υπό λατινικό έλεγχο και για την επανίδρυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Η ίδια η ανάκτηση της πόλης δεν άργησε να γίνει, όταν μια μικρή ομάδα στρατιωτών υπό το στρατηγό Αλέξιο Στρατηγόπουλο, διείσδυσε στην Κωνσταντινούπολη και την κατέλαβε στις 13 Ιουλίου του 1261. Ο «νέος Κωνσταντίνος», όπως αποκαλούσε τον εαυτό του ο Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος, μετά την ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης άρχισε με ζήλο να αποκαθιστά επίσης την ελληνική κυριαρχία στο Μοριά. Μετά από τρία χρόνια είχε καταβάλει την περηφάνεια του Γουλιέλμου, ο οποίος τελικά δέχτηκε να παραχωρήσει στους Βυζαντινούς ως λύτρα για την απελευθέρωσή του τέσσερα κάστρα: τη Μονεμβασιά, τη Μάινα στην περιοχή της Μάνης, το Μυστράς και το Γεράκι.

 Το έτος 1262 αποτελεί, λοιπόν, κομβικό σημείο για την πορεία της Φραγκοκρατίας σε ολόκληρη την Πελοπόννησο. Ενώ από το 1250 δεν υπήρχε ούτε ένα φρούριο του Μοριά, ούτε μία περιοχή στην ελληνική κυριαρχία (όλος ο Μοριάς ήταν φραγκοκρατούμενος εκτός της Μεθώνης και της Κορώνης που ήσαν βενετοκρατούμενες, δηλ. πάλι σε χέρια Δυτικών), από το 1262 οι Έλληνες βρίσκονται να κατέχουν ένα τμήμα της νοτίου Πελοποννήσου. Το πόσο σημαντική ήταν η ανάκτηση αυτών των κάστρων φαίνεται στα λόγια του Δούκα της Αθήνας στο συνέδριο των Φράγκων που έγινε στο Νύκλι με αφορμή τη συζήτηση για τη μεταβίβαση των κάστρων (όπως παραδίδονται από το Χρονικόν του Μορέως): Καλύτερα θα ήταν να πέθαινε εκείνος (ενν. ο Γουλιέλμος) μόνος του, παρά να χάσουν οι υπόλοιποι, οι Φράγκοι του Μορέως αυτά που κέρδισαν με κόπο οι γονείς τους.

Δεν έχουμε σύγχρονες μαρτυρίες για το τι έγιναν οι Φράγκοι που ειχαν κτήσεις σε αυτό το τμήμα του Μοριά, που ανακτήθηκε από τους Έλληνες μετά το 1262. Ξερουμε, ωστόσο, πως ο Ιωάννης ντε Νιβελέ, ο βαρώνος του Γερακίου, εγκαταστάθηκε σε έναν τοπο κοντά στο Βοστίτσα, που του έδωσε το όνομα της οικογενειάς του. ( Βοστίτσα είναι το σημερινό Αίγιο)

ü  http://www.istorikathemata.com/2012/06/fragokratia-messinia-1206.html

ü  http://www.ime.gr/choros/mystras/gr/A/13A/13A.html

ü  http://el.wikipedia.org

ü  Η Φραγκοκρατία στην Ελλάδα, William Miller (Εκδ. Ελληνικά Γράμματα)

ü  Χρονικόν του Μορέως